Daha önce hiç bu kadar yanmış mıydı yüreğimiz bilmiyorum ama net bildiğim bir şey var ki o da kül oldu ciğerlerimiz... Yıkılan her bir bina oturdu işte bağrımızın tam ortasına. Nefes alamıyoruz! Molozlardan yükselen her bir ses yaktı var bildiğimiz, değerli gördüklerimizi. Yine ne kadar da acı bir şekilde öğrendik her şeylerimizin hiçbir şey olmadığını. Sözlerim tükeniyormuş gibi hissediyorum. Söyleyecek çok şeyim varken yazmıyor kalemim. Kalemimin gözyaşı olan mürekkep, artık işlevini yitirdi! Bazı şeyler tam da şuan içinde bulunduğumuz durum gibi ne anlatılabilir ne yazılabilir. Bu acıyı tarif etmem imkânsız olsa da son bir gücüm kaldı önemli gördüğüm bir diğer konuya değinmeye. Kuranı Kerim'in yüce bir ayetinde Allah, "De ki, Allah'ın yazdığından /takdir ettiğinden başkası başımıza gelmez. O bizim Mevla’mızdır. (öyleyse) müminler yalnızca Allah'a tevekkül etsinler. " der. Bu ayetten hareketle bahsetmek istediğim birkaç nokta var ama her yerde bas bas bağırılarak dile getirilen ihmallerin her türlüsüne karşı olan tepkimi ve öfkemi şuan için bu konudan hiç bahsetmeyerek belirtmek ve susarak ise bu ihmalleri kınamak istiyorum. Ayette insanlara tevekkülde bulunma emri açık ve net bir şekilde verilmiştir. Tedbiri heybemize yerleştirip öyle atılmamız gerekiyor yaşam yoluna. Yaşamaya devam etmek için bunu yapmak zorundayız, başka bir seçeneğimiz yok! Aksi halde ne tür acılarla karşılaşacağımızı belirtme gereksinimi duymuyorum. Gözler önüne serili tüm durum. Bugün burada ülkece yasımızım dışında bir yas daha ilan edildi. Hislerimizi artık ifade edemiyoruz! Olur da gelip biri sorarsa kelimeleri "ONLAR ÖLDÜLER!" deyin...
