Evin içinde hapiste yaşıyorum sanki. Karantina da bedenim. Beynimin hücreleri gün sayıyor yazarak. Dilimin sessizliği kalemime mürekkep, duygularımın haykırışı beyaz sayfalara sayı olmuş adeta.
Boğazımın ağrısı geçmedi bir türlü. Yutkunmak bir yudum suyu bile işkence haline getirdi. Göğsüme nefes aldıkça camlar batıyor sanki. Bedenimin her hücresi isyanda. Üzerimden kamyon geçmiş gibiyim. Kemiklerim bedenimin ruhunu teslim edecek gibi.
Evin bir odası hücre gibi bana. Kitaplar tadını yitirmiş. Aklımda kalmıyor bir tek cümlesi. Okuduğuma anlam veremiyorum. Bedenimin sızısı beynimi kemiren bir fare gibi. Ne yazdığım ne de okuduğum unutturmuyor bana.
Prensesim güzel kızım sarılmak istiyor. Hastayım Birtanem diyorum ama kabullenemiyor.
Dışarı çıkamamak derin nefes alamamak belki de sıradan bir gün için bile şükretmek gerektiğini hatırlattı. Suyun bile tadı yok dilimde. Ne yemekler, ne meyveler ne de çay tat vermiyor. Kokular uzaklaştı burnumdan.
İlaçların ardı arkası kesilmiyor ama faydası yok. Tüm hücrelerim direniyor.
Sabır belki de bu günler için varoldu. Atlatmak zor ama imkansız değil bilirim.
Duanıza ihtiyacım var. Hepinizi seviyorum.
....
Mehmet Sebih ALTUN
