Eski evimiz hüzünlendiriyor beni, bu derme çatma dünya...
İnsanlar, motor sesleri, sis, akıp giden su
Ne yapsam... Ne yapsam... Her yerde bir hüzün tortusu...
Alnımı soğuk bir demire dayıyorum, gözlerim ise topraktan yapılmış ev misali, o eski günler geliyor aklıma...
Ben de çocuktum, sevgilerim olacaktı elbette gezip tozacaktım. Tarladan eve dönüşlerimi, düşünüyorum, ANNEMİ, BABAMI her şey nasıl ölebilir, nasıl unutulur insan, nasıl bu kadar acımasızca öldürür bizi zaman...... Nasıl???
Tarihe tanıklık eden hayal gücüm.. tahminimce 1970'lerde yapılan evimiz.... ilk gözümü açtığım.... günaydın der gibi sokağa fırlamak ve şarkı söylemek istediğim tek yerdi.....
(Cihan Demir)
